Ach, de muziek uit onze jeugd! Hoe kunnen we daarbij zwijmelen! Zelf struin ik ook graag rond op een site waar muziek uit de jaren zestig, zeventig, tachtig te beluisteren is. Wie Dromen van Schalkwijk van Victor Schiferli leest, kan niet om de muziek uit de jaren tachtig heen.
In de eerste plaats omdat die muziek in het boek voorkomt. De hoofdpersoon, Felix Swammerdam is als middelbare scholier zo'n beetje manager van een tegendraads bandje, New Dark Age. Hij praat met de leden van die band en vooral met frontman David, geregeld over muziek. Verder verwijzen alle hoofdstuktitels naar popsongs, is het boek verdeeld in 'Kant 1' en 'Kant 2', als ware het een elpee of een cassettebandje en lezen we achter in het boek dat we via Spotify naar muziek kunnen luisteren die bij het boek past.
Toch is Dromen van Schalkwijk niet een boek geworden dat druipt van het jeugdsentiment. Felix Swammerdam zou best een jonge uitvoering van Schiferli kunnen zijn, maar dat hoeft niet. Bovendien heeft de schrijver aardig wat ironie tot zijn beschikking, die ervoor zorgt dat het boek zeker niet week wordt: 'Ik vroeg me vaak af of het heelal zelf ook een omtrek had, of er ergens een eind kwam aan al dat zwart. En als er een einde aan het universum was: of er nog meer universums waren of dat het dan gewoon ophield. Kortom, ik was iemand die nog wel eens tegen een lantaarnpaal aan liep.'
Met zo'n laatste zinnetje houdt Schiferli het licht en door het hele boek zijn er van die zinnetjes die met een scheve glimlach verteld worden. Dat leest aangenaam.
Dromen van Schalkwijk is een zorgvuldig geschreven boek, aangenaam van toon, dat goed het beeld van de eerste helft van de jaren tachtig weet op te roepen. Het boek is niet wereldschokkend, maar dat is niet erg. In zijn soort is het goed. Wel ben ik benieuwd naar wat Schiferli nog meer in zijn mars heeft.
Hieronder Joni Mitchell en Tom Waits, die beiden goed waren voor een hoofdstuktitel in Dromen van Schalkwijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten