Ook mensen die niet zo in strips geïnteresseerd zijn, hebben misschien wel eens gehoord van Hellboy. Misschien hebben ze de videogame gespeeld, de miniserie gezien of de film, die een bewerking van die serie is. Misschien ook niet.
Ik heb Hellboy, de strip, lang laten liggen. Ach, weer zo'n held, die uiteindelijk toch altijd wint. En dan die horrorelementen en dat half occulte - dat trok me niet zo. Een paar jaar geleden (in 2010) verscheen in het Nederlands De geketende kist, een verzameling van zeven korte verhalen en die kon ik voor € 2,50 toch niet laten liggen.
Het aardige van deze verzameling zijn de inleidingen bij de verhalen, waarin de auteur, Mike Mignola, uitlegt waar hij de stof vandaan heeft. Zo is 'Het lijk' gebaseerd op het Ierse volksverhaal 'Teig O'Kane and the Corpse' en 'Baba Jaga' komt natuurlijk uit de Russische volksoverlevering, waarin de gelijknamige heks nogal eens voorkomt.
Hellboy (voor degenen die hem niet kennen, leg ik het maar even uit) is een goede demon. Hij heeft een machtige, stenen rechterhand, bezit een staart en hoorns, die hij afvijlt, zodat het lijkt alsof hij een motorbril op zijn voorhoofd geschoven heeft. Hij onderzoekt paranormale verschijnselen en moet het steeds opnemen tegen duistere krachten.
In 'Het lijk' krijgt hij de opdracht om een lijk naar zijn graf te brengen. Het moet er voor zonsopgang liggen. Dan pas krijgt hij waar hij naar op zoek was: een baby, die door vreemde geesten of krachten in bezit genomen is.
Natuurlijk volbrengt Hellboy de missie en overwint hij wat hem in de weg staat. Dat is allemaal niet zo bijzonder. Maar het personage zelf is wel boeiend. Hij is een beetje in zichzelf gekeerd. Een mompelaar, een stugge werker, die gewoon doet wat gedaan moet worden. Hellboy is niet een kampioen die zich op de borst trommelt als hij een overwinning behaald heeft; hij haalt zijn schouders eens op en zucht een keer.
Er is veel duisters in Hellboy en Mignola gebruikt dan ook veel donkere tinten: veel zwart en in het rood en het blauw is ook aardig wat zwart verwerkt. Soms zijn de plaatjes afgedrukt op een zwarte achtergrond. Veel verhalen spelen zich dan ook in de nacht af. De grote schaduwpartijen die Mignola gebruikt maken de tekeningen nog eens extra dreigend en duister. De bloedrode Hellboy licht op in dat duister. Hij is niet wit, weten we, niet de tegenhanger van het zwart, maar het zwart met goede elementen.
Hellboy is in de stripwereld een klassieker en Mike Mignola werd beroemd met het personage. Mij spreekt het genre niet zo aan en knokpartijen boeien niet als je toch al weet dat de held gaat overwinnen. Maar het personage is intrigerend en het is mooi om te lezen hoe de verhalen ontstaan zijn. Die knaak was goed besteed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten